سلام صبح بخیر و سلامتی
مرد مقلّ حال را بوقتِ گفتار، اگر خود دُرّ چکاند ، بسیار گوی شمرند و فضایل و رذایلِ او را منکر دانند و اگر وقتی مروّتی بکار دارد، باد دستش خوانند و اگر امتناعی نماید، بخیل واگر مراعاتی نماید ، سپاس ندارند و اگر مواساتی ورزد، مقبول نیفتد. اگر حلیم بود ،ببددلی منسوب شودواگر تجاسر کند، بدیوانگی موسوم گردد و باز مردِ توانگر را
چون اندک هنری بود،آنرا بزرگ دارند و اندک دهشی ازو بینند،شکر و ثنای بسیار گویند و اگر بخیل باشد،کدخداسر و دانا گویند و اگر سخنی نه بر وجه گوید،بصد تأویل و تعلیل آنرا نیکو و شایسته گردانند.
(مرزبان نامه) علی اکبر هنرور.
مقل=تنگدست
باددست=مسرف،هرزه خرج
مواسات=یاری دادن
بددلی= ترس
تجاسر= گستاخی و جسارت کردن
تعلیل=علت آوردن